De tweelingbroers Wim en Hans Anker, bekende advocaten, doen eigenaardige dingen. Werken grotendeels pro deo. Verdedigen mensen in zaken waar andere advocaten afhaken. Blijven ‘hun misdadigers’ bezoeken in de gevangenis. Zijn actief in het Friese verenigingsleven en gaven jarenlang commentaar bij de lokale kampioenschappen mastklimmen. Ook organiseerde het duo een succesvol feest met louter pauzenummers: “Want in de pauze gebeuren de leukste dingen.”
Als ik terugkijk op deze paar jaar in ballingschap, geef ik hun gelijk. Mijn bewegingsvrijheid zou in de sanering flink beperkt zijn, zo voorspelde iemand in 2012. Natuurlijk zijn er activiteiten vervallen. Filmbezoek, koffie met gebak, terras met een wijntje, abonnementen op krant of tijdschrift, lidmaatschap van een club, dwalen langs hippe kledingrekken of ritjes naar een verre stad: alles staat al twee jaar op de noodrem. En echt… er zijn periodes dat ik het liefst wegkruip onder een dikke laag dekens… mezelf verstoppend in een Doornroosje-slaap…
Toch kusten van alle kanten lieverds me wakker, en mijn pauzefilm werd leuker dan het hoofdprogramma ooit was. En ik wil maar zeggen – dat was de bedoeling van de openheid hier: herkenning bieden en zorgen dat we zichtbaar blijven. Door zichtbaarheid kan men je niet in een doofpot van generalisaties stoppen – dus ik wil zeggen: dit ben jij, stap naar buiten, praat met mensen, maak iets voor iemand, bezorg een verrassing, sluit je aan bij een netwerk, laat op een bankje een kunstwerk achter – klinkt het belachelijk?
Nou, er werken kunstenaars al jaren op deze manier: ze laten hun schilderijen achter in een straat of een park, ze hangen zich ondersteboven in een performance aan de gevel of wandelen als reclamebord door de stad: eerst lachen mensen misschien schamper, maar vroeg of laat raak je iemand in het hart, en ontstaat er verbinding. Dan heb je… geluk.
Uitstippelen van fraaie doelen en ambities is aardig, maar vroeg of laat beland je in jouw pauze. En dan. Dan kun je met honderden anderen in de rij blijven staan voor een bakkie troost. Of………
PS Klik op de foto om Charlie Chaplin te zien zoenen 🙂