oude rekeningen

De cartoonisten van Charlie Hebdo zijn dik twee maanden dood. Wie is er nog Charlie? Ik ook niet, hoor, ben net zo’n opportunist als ieder ander. De lesurentabel, vergaderschema’s en particuliere aangelegenheden domineren mijn agenda; de gezondheid van mijn hond (stukken beter), dagelijkse onderhandelingen met puberzoon, en huishoudelijk geregel (vuilniszakken, voorjaarsschoonmaak, moestuinplantjes van AH). Ik blijf hunkeren naar leegte, terwijl het leven steeds meer aan mijn voordeur rammelt.
Toch pijnlijk. Hoe snel vergetelheid toeslaat. In januari waren we intens verontwaardigd over aantasting van onze vrijheden. Burgemeester Aboutaleb werd op alle schouders gehesen als nieuwe, duidelijk sprekende held. Rotterdam in the picture. Ook ik werd benaderd door lezers, via de mail, die misschien dachten dat ik activist was. Ze haakten weer af, zodra ze ontdekten dat ik minstens zo vaak schrijf over het wankele bootje waarin ik vaar. Of dat ik een vrouw van bijna 50 ben die gewoon ploetert met overgang en okselhaar. Zo snel slaat vergetelheid toe. Wat tevens impliceert dat een mensenleven steeds opnieuw kan beginnen, en vele kleuren aannemen; mensen vergeten toch wie je voorheen was.
Dus de kranten schrijven nu over Griekenland, dat in de geldpaniek begint over vergoeding van oud oorlogsleed. Geweldige vondst. Ha, als ik genoegdoening kreeg voor oud zeer, was ik per direct klaar met dit schuldtraject, en hield ik er fors aan over (genoeg om een leuk bootje te kopen). Beste meneer Tsipras, word wakker: in de waan van de dag draait alles om de belastingcenten nu, niet om de trauma’s van uw hoogbejaarde burgers. Wel behouden zij het recht om zelf schade toe te brengen en hun leed over te dragen op nieuwe generaties. Verdriet is onberekenbaar.