Mijn woorden stokken als graten in mijn keel, mijn punt komt pas wanneer u al vertrokken bent, en mijn vraagteken klinkt als een bevel. Ik weet het. U heeft me erop geattendeerd, op uw vergaderingen en feestjes, waar u me uitnodigde en me rondtroonde als een trofee, de feestjes waar ik het eten niet kende en de grappen te laat verstond. Nu kan ik het wel zeggen; ik kom van ver, het is de taal. Niet dat zoiets een excuus mag zijn, men dient zich in te leven in de gewoonten van het gebied. Maar voor het leren van een nieuwe taal moet men eerst de eigen tong inslikken; met die tong verdwijnt de melodie, de klank, de herinnering, de droom.
de taal