Drie jaar later: de wensenbus

Precies drie jaar geleden – op 20 juli 2012 – stapte ik binnen bij de gemeentelijke kredietbank. Ik had vlak voor de vakantie mijn vaste aanstelling gekregen, en met die zekerheid durfde ik me aan te melden. Ik had me voorbereid. Belegerd, zou je kunnen stellen. Mijn administratie op orde, overbodige abonnementen opgezegd, mijn boekhouding nogmaals gesaneerd, werkelijk alle alle alle onzin de deur uit… en met een zakelijk fiasco uit het verleden restte niets anders dan de stap daadwerkelijk te zetten: officieel naar de goot, landelijke bekendheid krijgen als loser, want: geregistreerd worden in de online archieven. Punt.
Het was een typische zomerdag, de Rotterdamse lanen en singels oogden verlaten, iedereen was op vakantie of naar het strand misschien. En ik liep de koele hal door, de trappen van de Kredietbank op, naar het aanmeldpunt. In de wachtruimte zat een man met zijn kleuter-dochtertje. Hij moest kopieën maken, en rommelde met het kind tussen kopieermachine en kuipstoeltje, terwijl uit een AH tasje stapels paperassen vielen. Naast me zat een jonge meid met stiletto hakken en veel kettingen. Een bordje aan de muur waarschuwde dat mobiel bellen verboden was – anders had ze ongetwijfeld druk gekibbeld met een vriendje buiten in een BMW. Ja, het ene na het andere cliché werd bewaarheid. Het verbaasde me niet als ik leerlingen van mijn werk tegenkwam… Maar ik loog, als ik beweerde dat ik nerveus was; ik had de afgelopen jaren naar dit moment toe geleefd. Ik wist – gezien de schuldenberg van mijn abn-amro rekening – dat ik geen keuze had dan me te voegen in een saneringstraject. Daarna zou het hopelijk klaar zijn met dat ondernemersverleden. Of moet ik zeggen: met dat vroegere liefdesleven, met een rampzalige dynamiek tussen de ex en mij, waarbij ik van onnozel trutje met spaarcenten veranderd was in een paniekerige schim.
Nu durfde ik het aan: een heel nieuwe weg in. Vrij snel na mijn aanmelding werd mijn salaris aan de kredietbank overgeboekt. Alle lijnen zouden overhoop gaan. Via de kredietbank ontving ik een dikke week later mijn leefgeld – een krap budget waarbij de eerste maanden nogal wat mis kon gaan. Het verliezen van controle over je zelf verdiende salaris… een gruwel… en ik wist niet eens of ze me zouden helpen, want eerst moest mijn situatie getoetst worden in het team.
Enfin, de rest is geschiedenis… drie jaar heb ik geblogd over schuldsanering, en vooral: hoe ik het traject wist te kantelen tot een aardig avontuur vol verrassingen en lieve attenties van meelevers. Misschien begon dat al diezelfde week, toen ik de gebutste, oude snoeptrommel op tafel zette en tegen mijn zoon zei: “Drie jaar zijn zo voorbij. En tot die tijd doen we onze wensen hierin.”
Nu is het drie jaar later. Over zeven maanden krijg ik – hopelijk – de schone lei. En wat me zo verbaast… als ik de wensen in de trommel lees, zijn de meeste al vervuld. 😉

PS het traject duurt feitelijk ruim drieëneenhalf jaar. Dat komt doordat de minnelijke procedure meestal wordt afgewezen, waarna je je tot de rechtbank moet wenden met een verzoek tot WSNP. Al met al duurt een schuldsanering dus een jaar of vier. Als het meezit.