Droomvlucht

Al naar de Efteling geweest dit jaar? Wij moeten nog. Maar narcose, zo heb ik ontdekt, is de andere zoete droomvlucht. Ik sliep, tijdens een kleine ingreep, als een lege roos en dacht niet aan de zeewezens die ik nog wilde schilderen. Niet aan de pagina’s die ik nog ga schrijven. Ik dacht ook niet aan mijn uitgever, die ik laatst gezellig ramenlappend voor zijn kantoor aantrof – hoewel ik vermoed dat meer uitgevers spons en wisser ter hand kunnen nemen, in plaats van achterover leunend de winst van hun auteurs weg te snoepen. Sic! Weleens gehoord wat die voorname… boekenhuizen aan de gracht uit de verkoop voor zichzelf behouden? Daar kun je heel wat droomvluchten van maken, als auteur. Maar daar lag ik niet van wakker. Nee, ik sliep de tandartsingreep aan stukken en ontwaakte met een Prodentsmile. Aan mijn bed stonden drie groene elfjes. Ze juichten: “Kijk, ze wordt al wakker,” en vroegen hoeveel pijn ik had, van 0 tot 10. Ik antwoordde 1, want in fictie lieg ik erop los, maar in het echt ben ik braaf als een schaap. Dus als ik 10 had beweerd, had ik misschien langer mogen doorslapen.