Rottende bladeren kleuren de paden waar ik wandel diep geel, rood en bruin. Wat een herfst. Het lullige van de dood is dat de wereld zich de volgende dag weer aandient; besluiten nemen, dingen regelen, je werkweek voltooien. Wie treuren wil, moet maar een hoekje in de tijd zoeken en er tranenthee drinken, want het gewone leven is – merk ik – niet ingericht op rouw. Ik herinner me een film over een inheems volk waar de overledene soms maanden in de kist in het huis blijft, totdat er geld is voor een begrafenis. De familie leeft door, het lijk ligt in de kist in een hoek van de kamer. Niks aan de hand. Je hoort erbij.
En ik, bij wie hoor ik nog?
Voor mij is dit onderwerp te groot om nu iets mee te kunnen. Het is verleidelijk om meteen te beginnen met een verhaal: fictie kan een wapen zijn. Omdat het verhaal misschien nog jaren moet rijpen – ouder-kindrelaties zijn schitterend onvolmaakt – ben ik begonnen met een plakboekje. Daarin plak ik krantenkoppen en plaatjes die ik associeer met Otto. Ik hoef het niet te verklaren, het is mijn persoonlijke Art Journal, op zoek naar een vader. Over een aantal maanden zal ik zien wat voor man eruit opstijgt… ja, ik moet een heel nieuwe vader maken. Dat klinkt droeviger dan hoe ik het voel, ik ben al heel lang gewend: te leven met gebrek en gemis. Het maakt mijn leven kleurrijk, als een mozaïek van herfstblaadjes. Niks mis met vergankelijkheid.
- De tranenthee komt uit het boek Bij Uil thuis, van Arnold Lobel, waarin Uil zin had in een potje verdriet. Ik heb het vroeger honderden keren voorgelezen aan mijn oudste zoon.
Laat maar rijpen Marinet, net zo lang als nodig is en laat je verrassen X
Mooi geschreven Marinet.
Wij hebben het boek van Arnold Lobel, in de kast staan, maar nog niet gelezen. Dat ga ik nu zeker doen!
Ik zag dat als ik hier iets zeg je dat ook op je feestboek ziet, dus dubbel plezier. Als je janken wil, jank ik met je mee. Warme knuffel van mij.