son of a bitch

Nog ruim 100 dagen. Raar idee. De dagen tikken weg. Bijna vier jaar moest ik achter financiële tralies. Door het openbare stof. Iedereen vond er iets van. Me zus of me zo, me dit en me dat. Zo gaat dat met geld. Het is smeerolie voor je boeltje, superhandig. Maar als het er niet is, word je inventief, een gezelliger mens. Mensen geloven het haast niet, als ze me zien. Al die plannetjes en pretlichtjes in je haar, is dat wel pluis?
Nee, pas op… ik bewaar altijd een paar troefkaarten onder mijn jas.
Maar lieve help, bijna vier jaar, dat is 1200 dagen, enig idee wat dat betekent? En zo ja: waarom liet je dan verdorie niets horen?
Aangezien het niet erger kon, dacht ik: weet je wat, de ballen. Ik begon in het rond te gillen. Keihard. Hallo, hier zit ik, hellup. Kijk eens, dit is mijn prikbord, lees eens mee! Wie dit leest, is lief. Zo is het natuurlijk niet. Lezen is niet persé lief. In de openbaarheid leest van alles mee. Ook aasgieren van nieuwsgierigheid en leedvermaak. Voyeurisme of plaatsvervangende schaamte. Familieleden. Ze lazen mee en keken weg. Sloten de deur. Zo gaat dat. Geld is griezelig en ijskoud. En we zijn er nog niet. Maar over een paar maanden ga ik het vieren in de luwte, want ik heb gemerkt dat daar de leukste dingen gebeuren. Niet op social media, maar tussen de schuifdeuren. Op de bank, onder de treurwilg, bij een zwanenmeer. We gaan het vieren in het holletje van mijn elleboog, bij zonsondergang. Daar bouwen we een feessie, dansen op oude plaatjes, en steken een pluutje op – tegen de praatjesfabriek.