einmal ist keinmal

Even iets heel anders. Rond acht uur in de ochtend stap ik uit mijn auto en haast me door de woonstraat in Rotterdam Zuid naar mijn werk. Ik passeer een blok flats en mijn oog valt op dit muiltje van gaas. Arme schoen, aan wie behoor je toe, wie heeft je zo achter gelaten, hier in de ijskou?
Aangezien het me al sinds mensenheugenis fascineert waarom mensen niet opmerken dat ze op slechts één schoen doorlopen, neem ik de foto (precies dan verlaat een scholier het portiek, en kijkt verbouwereerd waarom ik zijn stoep fotografeer). Misschien maak ik er nog eens een serie van; verloren, vergeten, achtergelaten, gedumpte, uit de auto gezette, aan een boom gebonden, achteloos weggesmeten losse schoenen. Nooit is het een paar. Nooit een set. Altijd slechts die ene. Dat maakt het zo schrijnend, zo zuur, zo triest. Waar is de andere schoen. Merken ze dan niks van elkaar? Die kale voet, voelt dat niet vreemd? Ooit schreef ik er een essay over, dus ik zal het hier verder kort houden; het is zielig. Eén schoen is geen gezicht. Eén zoen maakt geen liefde. Eén omhelzing is een zeepbel. Ik wil alles compleet, en voorgoed; voor altijd. Misschien ben ik een dualist. Van alles behoren er minstens twee. Twee ogen, twee nieren, twee oren, twee hersenhelften, twee neusgaten, twee eierstokken, twee billen (als het goed is tenminste), twee voeten, twee borsten, twee ballen. Eén hart, één leven; vele kansen. En daarnet liep ik buiten in de vrieskou, met mijn hondje. Er waren zoveel sterren.