hang down your head

Het was al een hectische week. Maar het is december, dus wachten me vast nog meer donkere berichten. Kan het erger worden? Ik sprak je in Utrecht. Wat je vertelde, was niet te bevatten. Mijn mond viel open en ik schoot bijna vol. Ik voelde me machteloos; weer legde iemand een verhaal bij me neer, en vroeg me vervolgens om te zwijgen: het lot van de schrijver. Ik mag alles waarnemen, maar nooit woorden geven aan. De laatste keer dat ik dat deed in een boek, keerde mijn familie zich van me af – niemand is fan van andermans gezichtspunt op zichzelf.
Mijn dichterlijke vrijheid bestaat uit mijn keuze om mensen mooier te portretteren dan ze in feite zijn (de regenplassen op straat bevatten zelden sprankelend bronwater). Of ik vertel hun verhaal met veel liefde omkleed. De personages hier laten geen scheten, vloeken niet en belazeren elkaar niet. Ze doen hun nobelste best, hoewel het natuurlijk misloopt. Alleen ik weet over welke dierbaren het gaat; ik ben de pleitbezorger van intimiteiten die men zelf niet dragen wil.
Ik hou van deze geheimen, ook voor mezelf; mijn behoefte aan privéruimte bepaalt mede mijn autonomie. Zou ik heel open zijn, dan doet dat afbreuk aan de magie die ik zoek in de stroop van alledag, èn het berokkent mensen misschien schade.
En nu? Je keek me koel aan. Met een bijna defensieve blik. We vroegen ons af.
Waarom houdt alles op. Echt alles. Korte huwelijken. Lange huwelijken. Sterke vriendschap. Ontluikende liefde. Tja, we streven prachtige kernwaarden na, maar worden ’s morgens nat geplensd door de vuilnis-ophaaldienst. Mijn ogen dwaalden naar de bleke groef in je huid, waar tot voor kort je trouwring zat.
Vervolgens gingen we over tot de orde van de dag. Want dat is gek: voor de koning komt misschien een dag van nationale rouw. Maar na elke begrafenis rolt de bal weer verder. Ik doe boodschappen. Wandel met de hond, hang de was op. En ik stuur je dit nummer.