de grootste gebeurtenis

Mijn jongste zoon en ik blikken in december altijd terug op grote zaken van het afgelopen jaar. We zijn blij als we de kerstspullen tevoorschijn kunnen halen. “Ongelofelijk dat er weer een jaar om is,” roepen we uit. December heeft een opwindende drukte. Die duurt wat hem betreft tot oudjaarsavond… tot aan het geknal en geflonker van de eerste vuurpijlen…. zijn ogen stralen… En daarna de afknapper van 1 januari; doodse stilte. Een leeg jaar dat aan je voeten ligt. Alle vreselijke dingen die je nog niet weet. Die immense stilte van 1 januari vind ik nu juist een verademing. Zowel voor mij als voor mijn hond. En ik ben blij als ik de kerstzooi mag opbergen… tot over 11 maanden.
Het geheugen van mijn zoon is indrukwekkend. Hij weet van jaren geleden de exacte datum van gebeurtenissen. Ik raadpleeg hem regelmatig;
“Die keer dat we door een zware storm naar huis reden… wanneer was dat ook alweer?”
“Op 28 oktober 2011, mam.”
“Wanneer bezochten we nou toch het ziekenhuis vanwege…”
“Vorig jaar 5 december. En op de terugweg kochten we de kerstboom.”
Hij draagt een oneindige interne kalender bij zich.
Nu we bij de kerstboom zitten, herdenken we 2016 alvast. Voor het gemak nemen we 2015 ook even mee; de meest ingrijpende gebeurtenis toen?
“Mijn trip naar Londen,” zegt hij, “En de aanslagen in Parijs.”
Ik herinner me de aanslagen van november 2015 als de eerste politieke kwestie die ik niet met mijn vader kon bespreken, omdat die net was overleden. Otto had uitgesproken ideeën over het politieke klimaat, de grootmachten, het socialisme, het kapitalisme, de Verenigde Staten. Na de slachtpartij in concertzaal Bataclan vroeg ik me af: wat zou Otto uitroepen tijdens het NOS journaal. Meestal vond hij de aanpak van de Verenigde Staten ‘rampzalig fout, fout, fout.’ In de jaren ’70 stond hij als een van de eersten te demonstreren tegen de Vietnam-oorlog. Actiegroepen en solidariteit met de underdog waren zijn ding, en hij heeft er volgens mij nooit iets mee bereikt, behalve meer persoonlijke verontwaardiging.
Mijn zoon noemde nog wat zaken op van 2015.
“En dit jaar. Wat was jouw belangrijkste gebeurtenis,” vraag ik.
“Nirvana,” antwoordt hij resoluut.
De muziek?
Hij knikt. Sinds de zomer heeft hij de band ontdekt en hij draait ze dag en nacht. Inmiddels begint hij ook met gitaar spelen. Uit zijn kamer klinken totaal nieuwe melodieën.
Ik glimlach. Muziek heeft een grote invloed op je leven, niet? Ik herken het. Sinds kort is mijn laptop verbonden aan mijn versterker, waardoor mijn oude muziek weer op volle kracht kan klinken. Ik luister hele dagen naar nummers die ik verloren waande.
Wat een verrassing dat Nirvana zijn grootste gebeurtenis is; ik vermoed dat dit nog maar het begin is van zijn eindeloze muzikale reis door de wereld. Nog blijer ben ik dat hij niet het dramatische wereldnieuws van 2016 noemt. Of de persoonlijke verliezen die we alsmaar meemaken. Nee, hij noemt de verlichting.