Ja zeggen

Zo bungelde ik een paar weken geleden aan een tokkellijn in Italië. Ik legde – ingeklemd tussen zoon en verloofde – een parcours af van bijna twee uur klimmen langs steile rotsen, roetsjen over watervallen, en doodenge touwbruggetjes bedwingen. Het kostte me liters angstzweet om mijn hoogtevrees te sussen en de oversteek te maken. Maar het lukte. Omdat ik het wilde. Bovendien vermoedde ik dat ik eeuwig spijt zou behouden als ik deze tocht aan me voorbij liet gaan. Het was een geweldige ervaring die ik niet had willen missen; het aangaan van je donkere angst, de concentratie opbrengen om stap voor stap die griezelige Indiana Jones-bruggen te bewandelen. Ik heb zeker drie dagen spierpijn gehad. Maar het was alle moeite meer dan waard.
Inmiddels zijn we terug in Nederland. Op vakantie gaan kost tijd, maar thuiskomen ook; voordat het huis weer van mij is en gevuld met mijn rommeltjes… het duurt even. De stille tuin weer aan de praat krijgen met vogelvoer en vogelbadjes (en honderden naaktslakken verwijderen in de avondschemering). Intussen is mijn verloofde druk met nieuwe klussen, zowel in werk als in huis: mijn werkkamer krijgt dankzij hem een restyling met een prachtig behang en warme roomtinten op het houtwerk. En – oh ja – over een paar weken trouwen we. Dat is minstens zo spannend als de klimtocht die ik in Italië aflegde. Maar ik denk dat het echte ja-zeggen al veel eerder begon, een aantal jaren geleden. Toen alle nee’s overboord waren en alle ja maar’en bij het vuil gezet. Ja zeggen doe ik al een hele tijd. Tegen ongemakjes, tegen mijn humeurige dagen, tegen een nieuwe baan, tegen nieuwe wegen die zich aandienen. Tegen alle grote en kleine avonturen op mijn pad – en dat is heerlijk. Ik kan ontzettend genieten van het heel gewone leven dat zich zo vol aandient. Pannekoeken, ijs met slagroom, vleermuizen in de avond en een grillig boeket bloemen bij de koffie. Nog meer nieuwe dingen; ik begin binnenkort met het leren van Italiaans. Si! En ik ga lessen nemen in klankschaalmassage. En eh… ja, we gaan trouwen.
Oké, het is nu nog een paar weken zweten – alle voorbereidingen, wat en hoe, wie wel of niet – en soms voel ik me boven diep water bungelen… waar ga ik heen, wat staat me te wachten. Mijn dromen zijn momenteel elke nacht vol met wonderlijke schepen waarop ik een rivier moet oversteken. Hoe toepasselijk. Maar ik kan er niks anders van maken: het is ontzettend leuk om ja te zeggen.