la bella Italia

Daar zitten we dan. In een huis van Belvilla. De reclame heeft zijn uitwerking niet gemist; we verheugen ons op het fantastische zomerhuis met zwembad in de heuvels van Toscane. De roze wolk vervliegt zodra we zijn rondgeleid door beheerder signore Dazzi. Hij vertelt in gebrekkig Frans dat hij kunstenaar is uit een lang geslacht van schilders en beeldhouwers die vroeger in deze borgho woonden – een dorpsgemeenschap van boerenhuisjes in de bergen. Bij binnenkomst valt mijn oog direct op de grote poster boven het aanrecht: aqua non controllata. Het drinken wordt afgeraden en is op eigen risico, legt Dazzi uit. Snel wijst hij naar de wasmachine. Si, dat is dan weer erg luxueus.
Het schattige pandje, gerenoveerd in antieke stijl, blijkt een eufemisme voor: oude zooi waar de schoonmaakploeg omheen heeft geveegd. De meest basale middelen ontbreken. Maar goed, met alles leer je leven, en woorden als pittoresk, schilderachtig, sympathiek, origineel, authentiek vullen onze gesprekken die eerste dag. Over één ding zijn we het pijnlijk eens, mi amore & ik. Het bed.
Miserabel en uitgewoond. Binnen een gietijzeren frame met harten en bloemen staat een spiralen onderstel met een matras uit de jaren zestig – gevuld met waarschijnlijk kapok en ijzeren vering. Al snel staan we ’s morgens met spierpijn en rugklachten op. Eerlijk gezegd: de volgende keer huur ik wel iets bij particulieren. Op de website van Belvilla werd het huis geëtaleerd als een rustieke villa met privézwembad. Dat bad ligt onder de bomen verstopt, het is ijskoud, met verwaarloosd sanitair. Maar zeker, zeer pittoresk. We dienen een klacht in bij Belvilla, want de oude meneer Dazzi gaat er niet veel aan veranderen: “Ah, signora, scusi… maar zo gaat het hier nu eenmaal…” en hij zucht.
Toch blijkt – na telefonisch onderhoud met Belvilla – dat uitgerekend die aardige meneer Dazzi verantwoordelijk is. Hij is de originele eigenaar en nazaat van deze borgho, en dus verantwoordelijk voor een enigszins comfortabel verblijf. Mijn verloofde somt de gebreken op – uitvallen van gas, water en elektra niet meegerekend – en zegt dat we zeer geholpen zouden zijn met een nieuw matras.
De organisatie belooft een oplossing. En zie: een dag na het telefoontje verschijnen twee dames bij ons huisje. Ze spoeden zich met een meetlint en pen en blocnote naar het ledikant. Wij wijzen hen op beide tweepersoonsbedden, in twee slaapkamers.  Ze passen en meten en beloven nieuwe matrassen. Dat moet ik Belvilla nageven: ze hebben zich ingespannen voor ons. Of hebben ze signore Dazzi gedreigd met een schadeclaim?
Want vanmorgen al, krap twee dagen later, komt er een busje onze helling opgestoven waaruit een sportieve dame stapt, met meneer Dazzi, plus twee splinternieuwe latexmatrassen, in plastic verpakking opeengeperst. We helpen mee de oude matrassen te verwijderen; deze zijn slechts met vele handen te tillen. Loodzwaar, en aan de onderzijde zelfs gescheurd; de vulling puilt eruit als een gesprongen puist. We vinden in één matras een antieke haarspeld.
De nieuwe matrassen rollen we uit op de oude spiralen. Meneer Dazzi vraagt met klem of het zo in orde is. Zijn chauffeuse, een dame uit België die toevallig een dagje in de buurt was, stelt voor om de oude bedden bij het vuil te zetten. Ze hobbelen met hun lading in het busje weer bergafwaarts. Wij maken de nieuwe matrassen op. En wat blijkt? Ze meten slechts 190 cm. Aan ons voeteneind gaapt een gat dat we opvullen met dekens uit de kast. De dames van het meetlint hebben zich vergist. Of wilden geld uitsparen. Maar hé, we zullen niet meer klagen. Wij zijn hoogstwaarschijnlijk de enige toeristen van de hele borgho met gloednieuwe matrassen. Buona notte!