jankerd

Redeloze jankdag. Dit stukje komt dus in het trefwoord: pesthumeur. Aantekeningen van de muur gehaald en in elkaar gepropt. Frutsels en aantekeningen van de andere muur verwijderd en in de prullenbak ermee. Bah, wat lijkt alles weer mislukt. Terwijl vandaag (bijna) precies dezelfde zon schijnt als gisteren. Vandaag is alles toch echt heel anders. Dit is de volgende dag. Tientallen kikkers vinden dat ook en vertonen zich aan het wateroppervlak. Een reiger wringt zich in zijn eigen bocht voor een persoonlijke schoonmaakbeurt. De ganzen staren mismoedig voor zich uit en zijn van slag, want hun mede-schapen logeren bij de andere boer; de miniemste verandering kan een dier totaal uit het lood slaan. Ik weet er als mede-dier helaas van. Maar de geiten springen aanhalig op me af. Daar barst ik van in tranen uit. Immers: jankdag. Ik weet wel: ik zou adrem en gevat moeten reageren op de actualiteit. Die vuile, vieze Joran van der Sloot! Job Cohen! Geert Wilders! Emile Roemer! Maar ik zal u wat zeggen. De actualiteit is: mijn hartslag. Meer niet. Mijn excuses. En die hartslag is vandaag ontregeld. Door welke minieme verandering? Ach. Soms is louter het besef dat je volledig tot jezelf veroordeeld bent, levenslang, erg genoeg. En dat betekent. Wat ik zoek, bestaat niet. Wat ik zie, beneemt me de adem. En wat ik voel, blijkt zo subjectief. Dat ik het u liever niet aandoe.