met een bontjas

Komende week is bij de VPRO de serie Het succes van de kringloop te zien. Want de kringloop is hot. De mijne zat jaren geleden in een pakhuis achteraan onze winkelstraat. Hij werd gedwongen om te verkassen. De kringloop moest in een paar jaar tijd keer op keer naar een ander pand. Zo kwam hij steeds dichterbij het Kruidvat en bakker Klootwijk.
En toen gebeurde er iets wonderlijks. De kringloop werd tof.
Ook ik doe mee aan de trend – je zit immers altijd in je eigen tijd gevangen.
Mijn ranzige, oude pandjeshuis transformeerde naar een hip vintage winkeltje. Ik loop er elke week binnen, want na mijn laatste verhuizing beloofde ik: ik richt het huis in met tweedekans spullen. Mijn bijdrage aan het milieu richt zich niet alleen op dierenwelzijn, maar ook op verkleinen van de afvalberg. Zo geschiedde (een beetje maar, hoor, Ikea blijft in trek).
Ik scoorde het ene na het andere retro-hebbeding bij Blok’s Paperwork aan de Peppelweg.
Op een dag liep ik langs de etalage: halt, wacht, stop. Er hing een nertsmantel aan de haak. Een vreemde aantrekkingskracht ging uit van dit ouderwetse kledingstuk. Met de hand gemaakt door ene Nico Havenmeester (goed gespeld?). Allerlei speciale sluitingen, verborgen in het zachte bont. Een glanzend satijnen voering met kroontjes. Volgens de kringloopmedewerkers nog nooit gedragen.
Hoe dat zo? vroeg ik. En in gedachten begon ik me te verontschuldigen voor deze aanschaf. Hoe kun je, als vegetariër…
De dames lieten me verder zien: manden vol kanten ondergoed. Onderjurken van satijn en zijde. Etuitassen van gepoeft leer, met geheime vakjes en spiegeltjes. Huishoudelijke apparatuur van de vorige eeuw. Allemaal afkomstig uit het huis van de rijke weledelgestelde mevrouw X, recent heengegaan, en ja, ze doneerde alles aan de stichting. De medewerkers liepen af en aan; al dagen druk het huis van madame te ontruimen, en vele schatten kwamen tevoorschijn uit antieke koffers. Ze waren er warm van. Ik talmde rond de mantel. Vooruit dan. Ik waagde het erop.
Daarna graaide ik nog in de bak met romantische onderjurkjes met kanten boorden. Stelde me voor wie deze mevrouw was. Zoveel zorg voor al die spullen. Toen ik de bontmantel aanhad, voelde ik in beide zakken kleine zeepjes zitten; tegen de motten. De bontmantel kocht ik, met als enige excuus: deze dieren waren al dood; misschien is dit een drogreden.
Later ging ik ermee naar een stomerij, maar die weigerde. ‘Te groot risico dat ‘ie uit elkaar valt, mevrouw. We beginnen er niet aan.’
Ik belde een bonthuis. Die waarschuwde ook al voor stoomgevaar: de huiden zouden los kunnen laten. De bontmantel dreigde een last te worden, in plaats van een lust. Ik hing de jas aan een knaapje en trok hem een paar keer heel even aan. Het voelde verrukkelijk, vooral als ik na het badderen, bloot, in het bont kroop. Zo slecht.
Niet te rijmen met mijn afschuw van dierenleed.
Ik begon te zingen: ‘Nee, ik hou niet van madammen met een bontjas, tegen madammen met een bontjas zeg ik nee.’
Inmiddels heb ik de mantel gedragen in de sneeuw. Je gloeit als een kachel. Geen mens kijkt op. Honden wel; die houden direct halt en steken hun neus omhoog, om te ruiken of je wild bent.
Na de bontmantel kwamen er nog andere waardevolle zaken naar huis. Een servies van Arzberg, gemerkt en wel, dat tevens in museum Boijmans prijkt. Kun je nagaan.
Het is er altijd druk, bij onze kringloop. De plek heeft ook aantrekkingskracht op Malle Pietjes. Er staat altijd wel een verward type, dikke buik, sjaal om het hoofd geknoopt, snotneus, ongeschoren, wazige blik op oneindig. Die scharrelen er de hele dag rond. Dan ga je je toch ook een beetje zo voelen. Dus soms sla ik een weekje over. Het moet niet te gek worden.