In de NRC staat dit weekend een artikel over ouders die niet meer betrokken zijn bij hun schoolgaande kind. De basisscholen smeken om vaders en moeders die kunnen voorlezen, jassen dichtritsen; luizenmoeders, overblijfmoeders, moestuinouders, en ga zo maar door… Jarenlang verdeelde ik mezelf tussen meerdere plaatsen tegelijk. Zandbak, speeltuin, buurtpleintje, jeugdhonk, klaslokaal, zwembad. Nu zit mijn jongste zoon in groep 7. Zo langzamerhand nadert de tijd dat ook hij zal zeggen: Mam, blijf uit mijn buurt, ik heb mijn eigen leven! Dat eigen leven gun ik hem van harte. Maar eh… wat blijft er dan over van mijn betrokkenheid.
Tegelijkertijd bezocht ik de film We need to talk about Kevin. Een gruwelijk drama dat slechts een enkeling van binnenuit zou kunnen beschrijven; in dit geval de moeder. Haar zoon, een altijd al obstinaat joch, richt op zijn middelbare school een bloedbad aan. De moeder blijft achter met talloze vragen, levenslang getekend en verdwaasd. Ontslagen, uitgekotst door de buurtbewoners. Hoe moet ze verder en wat is haar antwoord op de onmogelijke vraag: heb ik ooit van dit kind gehouden?