uit de kast

Het is officieel; ik ga door het afvoerputje, naar de rechtbank. Ik zal belanden in de WSNP, de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen. Hoe is het zover gekomen? Lang geleden… zakelijk faillissement, na een schitterende, rampzalige liefde met een schrijver. God, wat leefden wij groots en meeslepend, wat waren onze plannen groot, en onze mogelijkheden beperkt. En vooral: wat hebben wij elkaar liefgehad…
Dat verhaal heb ik voor een deel verteld in de Memo’s aan een niet-bestaand lief. En ik schrijf nu soms over mijn huidige situatie onder de geheimzinnige categorie 36 maanden. Schuldhulpverlening duurt drie jaar, en dat is 36 maanden. Aangezien het alleen maar erger wordt, heb ik besloten om het taboe-woord eruit te gooien; ik zit in de schuldsanering. En het minnelijk traject waarin de gemeente mij begeleidt, is mislukt doordat mijn enige schuldeiser – Solveon – niet akkoord gaat met een aflossingsvoorstel en een finale kwijting over drie jaar. Solveon is het incassobureau van ABN-AMRO, die destijds aan de lieve, wereldvreemde schrijver en mij een zakelijke lening verkocht. Waarmee wij, onnozele zielen, ons doodvonnis tekenden. Enfin, doordat Solveon niet wil onderhandelen gaat het verzoek van de gemeente nu naar de rechtbank, waarna dat incassobureau alsnog gedwongen wordt tot meewerken. Alleen de voorwaarden worden harder; postcontrole, verplicht fulltime werken, huisbezoeken met verkoop van waardevolle spullen (de mand van Wiedes). Zoiets. Het is een opluchting, uit de kast, dat ik het hier vertel. Ik had het veel eerder moeten doen, in plaats van een imago hoog te houden dat mij met de paplepel werd ingegoten: “Denk erom, wij  zijn een leuke familie, véél leuker dan andere families, begrepen, dus: nooit in het openbaar over problemen praten, en al zeker niet over geldproblemen, want dat is slecht voor ons imago.” Maar. Ik dacht… Is het toeval dat juist deze familie altijd, onafgebroken, zolang ik me herinner, permanent, structureel, chronisch over geld klaagde? Welaan, het stopt hier.