het prijskaartje van beschaving

Wat houdt me op de been, nu in maand 35. Ongetwijfeld geen hoogdravende filosofieën of esoterische gedachten. Wat drijft een mens. Honger, de routine van week en werk, contact, onderdak. Veel meer is het – vrees ik – niet. Wel merk ik dat etenswaren, zelfgebakken en een beetje vrolijk opgediend, steeds met grote blijdschap worden ontvangen. De mens lijdt honger, totdat hij sterft. Begrippen als liefde of vriendschap worden te pas en te onpas  verward. In beide heb ik nog heel weinig geloof. Maar gewoon: vriendschap, vrijheid, zorgzaamheid – zulke kernwaarden vloeien voort uit beschaving. En beschaving kost geld. Heel veel geld, en de plicht om naar elkaar om te zien – en dan bedoel ik niet elkaars Facebookprofiel.
Afgelopen zondagmorgen bekeek ik het kinderprogramma Dus ik ben. Een filosofische praatshow voor hoogbegaafde Gooi-en-Eemland-kids die in discussie gaan met filosofe Stine Jensen. De aflevering handelde over ongewenste gevoelens; waarom wij onze boosheid verbergen, en waarom wij in het openbaar meestal doen alsof alles in orde is. In het programma vroegen de kinderen raad aan een mevrouw van de kindertelefoon en die zei: “Gevoelens zijn soms heel ingewikkeld en verwarrend. Alles loopt door elkaar. En het lijkt of we er weinig woorden voor hebben, alsof de woorden ontbreken om ons te uiten.” Iemand die dat heel goed begrijpt is Simon de Jong, van de Taarten van Abel. Zijn bijzondere gesprekken met kinderen, en het samen bakken van een taart, worden gebruikt als trainingsmateriaal voor kinderpsychologen in opleiding. Taart. Honger. Ongepaste emoties. Boosheid, Razernij. Je kan zo’n taart altijd in iemands gezicht smijten.