zinnen over zoenen

Alles gaat een keer kapot. Oude spullen, ja, maar ook nieuwe dingen. Kaarsen op een standaard. Wolken. Verlangen. Overal komt de klad in. Een greep uit dit huishouden:
– cassettedeck van mijn audioding
– handgreep van de koelkast
– verf van de wc-deur (why?)
– cd-speler in de auto (autorijden wordt nu kaal en kil)
– cd’s
– linker voorband van auto
– planten op balkon
– lipstick Burnt Caramel
– dopje van parfumfles
– rieten mand van Saartje (wat doet ze ’s nachts?)
– sexy hoge hakken
– en mijn laptop, nogmaals
Ik was een paar dagen vrij en dan gebeuren dit soort rampen blijkbaar graag. Gelukkig was mijn agenda eindelijk eens leeg, dus ik had tijd. Ik kon mijn computerman van jaren geleden bellen. Hij wist nog wie ik was: “Natuurlijk lees ik jouw documenten niet, ik wéét dat je schrijft. Heb je backups gemaakt?”

Ja.
Om me te troosten, draaide ik Nirvana Unplugged, en bakte gevulde speculaas; daarna viel ik op de bank met Zwaarte, van Jeanette Winterson. Een onverwacht kadootje. Dekentje om me heen, hondje tegen mijn kont, kaarsen op de standaard.
Jeanette Winterson lees ik graag. Ze kan sterk vertellen over haar verschrikkelijke pleegouders. Op een manier dat je uiteindelijk moet lachen. Ze schrijft ook ontzettend goed over persoonlijke gekte, met een ironie die het pijnlijke blootlegt en tòch draaglijk maakt.
Zwaarte gaat over Atlas en Herakles. Ik merkte dat je een verhaal niet hoeft te snappen om te genieten. Zwaarte ben ik nu aan het herlezen. En wat opent Winterson het verhaal prachtig:

(…) De keuze van een onderwerp is, als de keuze van een geliefde, een intieme beslissing. De beslissing, het moment waarop je ja zegt, wordt teweeggebracht door iets diepers: herkenning. Ik herken jou, ik ken jou weer, uit een droom of een ander leven, of misschien zelfs van een toevallige glimp in een café, jaren geleden. Deze glimp, dit voorteken, deze terugkeer legt het onbewuste verband met het onderwerp, een onbewust verband dat wacht op een alledaags moment van daglicht om zijn aangezicht te tonen. (…)

De mythe van Atlas en Herakles gaat volgens Winterson zelf over (…) eenzaamheid, isolement, verantwoordelijkheid, het dragen van een last – en ook wat vrijheid is (…).

Daar moet ik een tijdje op kauwen. Hoe meer vrijheid ik voel, hoe meer verantwoording ik aan de andere kant van de wipwap voel. Het is een kermisattractie waarop ik ternauwernood in evenwicht blijf.

Maar enfin, aangezien er zonder laptop nog meer tijd vrijkwam, las ik ook Vele hemels boven de zevende uit, van Griet op de Beeck. Ik stotterde mezelf door het boek, maar uiteindelijk won het verhaal. Ik begrijp nu waarom Griet een rijzende ster is in boekenland. Ze schrijft als dromerige liedjes.
Er is veel eenzaamheid in haar debuut. Mensen die elkaar ondanks alles proberen te helpen: lieve vrede, die soms meer schade dan geluk brengt. Ze beschrijft mooi hoe terloops we langs elkaar heen leven – met ongeziene dromen en angsten. In Vele hemels… komen meerdere personages steeds aan het woord, en ze zijn allen min of meer ongelukkig.
Een meisje van 12 dat te wijs is en veel observeert. Een oude man die knetter wordt van het gezeur van zijn vrouw, en zich verdooft met alcohol. Een getrouwde vrouw, niet gelukkig met haar man de arts. En haar zus: Eva, die haar introduceert aan een schilder; de getrouwde zus valt als een blok voor zijn werk, en voor de schilder. Wat niet handig is, want ze is nog met de arts. En de kunstenaar is ook bezet. Zo gaan die dingen. Maar volgens Eva verdient haar zus een ander soort geluk. En Eva krijgt gelijk. En wat ik me dan afvraag, bij die prachtige zinnen over zoenen, en lief en nacht, en over elkaar herkennen, wat ik me afvraag. Of dat ook kapot kan, op een dag.