alles op een rij

Nog effe een lijstje. Het kan nog net, voor kerstmis. Het is weer heel erg incompleet. Maar ja. Ik heb haast, ik moet de kerstboodschappen nog doen.

Twee leuke blogs die ik dit jaar leerde kennen. The Sartorialist fotografeert als modestylist mensen in bijvoorbeeld Milaan of Parijs. Mensen die opvallen, in hun eigen kledingstijl. Prachtig om naar te kijken. The Sartorialist.

Het andere blog is van Onno Kleyn. Kookschrijver, onder andere voor De Volkskrant. Ik hou ervan om recepten te lezen. Ik lees af en toe een kookboek in mijn keuken. Aan het koken kom ik meestal niet toe, maar dat maakt niet uit.

Ik liet me eveneens toevoegen aan de geheimzinnige Zeer Korte Verhalen-mailinglijst van A.L.Snijders, die met deze stukjes onlangs de Constantijn Huygensprijs won. Je kunt een mailtje sturen naar zijn uitgever. Zo zie je maar: eerst vinden ze je een mafkees, een zonderling, met die piepkorte verhaaltjes. En na jaren win je zomaar een belangrijke literaire prijs en loopt het opeens storm in je toko.

Dan de muziek die ik dit jaar het meest draaide; die kwam van de cd’s van DJ Blue Flamingo. Een verzamelaar die 78-toeren jazzplaatjes aan elkaar mixt tot prachtige cd’s. Verrukkelijk voor in de file bijvoorbeeld.

En dan het dierbaarste boek. Ik had het er gisteren met mijn moeder over. Dat ik geen boeken meer kan zien. Na een lange dag werken ben ik moe. Of levensmoe? Moedeloos? Ontmoedigd? Hoe dan ook. Er is geen beginnen aan. Er liggen zoveel boeken te wachten naast mijn bed. Ongelezen. De letters dansen voor mijn ogen. De zinnen drijven als wolkjes uiteen. Oh saaiheid. ‘Nou en,’ zei mijn moeder. ‘Ook een saai boek kan heerlijk zijn. Dan is het een heerlijk saai boek.’ Ze klonk verontwaardigd, zoals gewoonlijk. ‘Denk erom, hoor. Als je maar leest.’

Momenteel lees ik de essays van psycholoog Jaap van Heerden, gebundeld als Fascinaties. Maar. Het leukste boek lees ik nog elke avond met mijn jongste zoon, op bed. Het huis van Barbapapa. Over nieuwbouwflats en afbraakwijken. Over het universele verlangen om samen-apart te leven. Over de behoefte om uniek te zijn, en over de behoefte van machines om dat unieke omver te maaien.