bejaarde rust

Wat een prachtig gesprek met de Amerikaanse auteur Jonathan Franzen bij het boekenprogramma van Wim Brands. Franzen heeft een bestseller met de roman Vrijheid. Over Amerikanen die in een overdonderende, moderne samenleving niet meer weten wat te kiezen, en hun identiteit verliezen. Franzen vertelde over zijn stapels ruwe aantekeningen en Wim Brands vroeg: ‘Deprimerend?’
De auteur antwoordde enigszins mismoedig: ‘Ach, schrijvers zijn bij uitstek depressieve types.’
‘Waarom.’
‘Omdat ze tijd besteden met vreselijke dingen in zichzelf onderzoeken, terwijl normale mensen fijn buiten gaan spelen en er alles aan doen om het vreselijke in zichzelf juist met rust te laten.’
Franzen meent tevens dat een auteur niet kan schrijven zolang de internetverbinding open staat. Al die bits en bytes die dagelijks op ons afgevuurd worden… Hoe kun je in die herrie nog een betekenisvol verhaal ‘horen’? vroeg hij zich af.
Goh, wat fijn om zulke mensen te horen spreken. Je krijgt weer het idee dat je niet de enige idioot bent. Niet de enige die zoekt naar wat eenvoud, overzicht, transparantie, rust. Geen rust in de bejaarde zin van het woord. Ach, misschien ook wel. Wat is er eigenlijk mis mee. Schuifelen door de dagen. Door het raam naar andere tijden staren.