gepofte kippenpootjes

Wat eten we vanavond?
Nou, ik heb wel weer eens trek in iets knapperigs. Wat dacht je van gepofte kippenpootjes.
Klinkt goed. Doe jij boodschappen?
Ik ben al onderweg. Naar de dierenwinkel.
Wat?!

De mevrouw van de dierenwinkel sloft me tegemoet vanuit het achterhok. Het achterhok, zo noem ik het. Waar zij de hele dag zit. Er hangt een blauwige rooknevel, vermengd met de hete luchtstroom van de winkelblower. Ik ruik ook nog de snoeplucht van haarlak. Enfin, wat dondert het, ik kom hier voor mijn hond. We zoeken een lekker bot. Het assortiment wordt steeds groter. Naast de vertrouwde varkensoren zijn er ook varkensneuzen, runderoren, schapenhoeven, paardelullen (opgerekt) en: kippenpootjes. Gepoft. Ik kijk naar het mandje. De haarlak-mevrouw knikt: ‘Iets nieuws. Ze zijn er gek op.’
Gepoft? Ik probeer mijn fantasie buiten werking te stellen.
De haarlak-mevrouw trekt haar vestje recht. ‘Ach mevrouw, ze gebruiken tegenwoordig alles. Er wordt niets meer weggegooid.’
Zo is dat, denk ik. En ik neem twee pootjes voor mijn hond, die al de hele tijd verschrikkelijk mooi zit te wezen, naast de toonbank. Want: bot op komst. Pootjes op komst. Zijn staart kwispelt zacht. Alles wordt gebruikt. De gefrituurde paardelullen zijn al jaren een succesnummer, hoewel de lijkenlucht je soms misselijk maakt. De varkenssnoet ging er bij mijn hond ook in als koek. En nu. Thuis geef ik hem één kippepoot. Hij neemt het kado nederig aan, en sluipt ermee door het huis, alsof het de hoofdprijs is, vanmiddag gevangen in het bos.
Alles wordt gebruikt. Ja. Nu nog de haren, de nagels, het ooglid, en natuurlijk: de snavel. Misschien leuk als deurknopjes in het kinderpoppenhuis.