Bitterzoet

De laatste dagen ben ik in de ban van Blue Flamingo. Deze man mixt 78 toeren jazzplaten uit de jaren twintig-dertig-veertig, tot werkelijk adembenemende cd’s. Ik draai zijn muziek in de keuken, terwijl ik in een zelfgetrokken bouillon roer. In de auto, terwijl ik voor het stoplicht wacht. In de woonkamer, als ik daar het rijk alleen heb. De nieuwste titel heet Congo Jazz. Doe je ogen dicht en ga terug in de tijd. Wow. Een toefje feest, vermengd met bitterheid en melancholie. Ongetwijfeld over de liefde. De liefde die ons ontviel, opdroogde en verdorde tot een woestijn. Een vlakte waar geen aasgier meer zou landen. Liefde, die gevoelens uitholde, als water dat jarenlang druppelde op een steen. Tot er ten slotte niets resteerde dan een fossiel; de herinnering. Opgeslagen, ergens. Ongetwijfeld ook in deze muziek.