een gemene beer

Ik keek vanavond  As it is in heaven terug. Een film boordevol verwijzingen naar de bijbel en Jezus; hoe vaker ik de film zie, hoe meer ik er ontdek. Maar het gaat ook over geluk en verlies – vooral wanneer de blonde Lena en dirigent Darius elkaar beginnen te vinden.
Wat zou ik doen; als zulk geluk achter me aanzat.
Gewoonlijk hoef ik daar niet over na te denken, want de loterij heeft mijn voordeur nooit bereikt. En de post die ik krijg, is meestal van de belastingdienst of van mijn zorgverzekeraar. Niet erg romantisch. Heel af en toe stuurt een vriendinneke uit België me een prachtige brief. Die leg ik dan op een hoekje van de tafel waar hij wiebelig wacht. Zodat ik kan wennen; dat iemand de moeite nam me te schrijven, aardige woorden. Totdat die brief me meer roept en roept. Of wanneer iemand woorden in je oor zegt: in de taal die precies bij jou hoort. Dan begint het te knetteren. Dreigend geluk.
Wat zou ik doen als dat geluk jacht op me maakte, en me bij de kladden greep en me om een keuze vroeg. Ik zou proberen te ontkomen. Op alle mogelijke manieren. Door me vreselijk te gedragen. Door te roepen dat het niet kan. Ik ben ongeschikt (en geluk had nooit tijd voor mij). Ik zou me vermommen, als een gemene beer. Totdat je mijn vacht zal stropen, en op de honing stuiten. Ik verstop me in een geblindeerde ruimte zonder deuren, totdat je een raam op de muur tekent en het opengooit. Dan nog zal ik proberen ervandoor te gaan. Maar honing is zoet. En geluk houdt van zon. En misschien ook van sterren in een koude nacht.