de moed van imperfectie

Van studentes D. en S. kreeg ik in 2017 het boek De moed van imperfectie (Brené Brown) kado. Er staat een lieve gelukwens voorin, en de hartelijke groeten. S. werd een vriendinnetje en was één van mijn bruidsmeisjes. S. is een parel, een meid met ambities tot aan de hemel (net als haar hakken) en een hart van goud. Vanuit het mbo scheurde ze naar het hbo, en in september sprint ze naar de universiteit in Antwerpen. Ik weet zeker dat ze binnen tien jaar een eigen bedrijf leidt, terwijl ze bovendien nog steeds een hip meisje is. En misschien… loopt ze op een dag tegen een piepklein eigen vreesje voor imperfectie?
Waarom gaf ze mij anders dit boek? Buiten de lessen voerden we drukke gesprekken over studeren, carrière maken, je hart volgen, vriendjes. Als ik vroeg wat ze van een toekomstige man wilde, klonk het: v r i j h e i d! Een wijs antwoord, want relaties stranden vermoedelijk op de houdgreep die ooit als omhelzing begon. Gelukkig heb ik het ook wat dat betreft heel goed. Ik ga soms alleen op vakantie, ben een dag niet aanspreekbaar, of ik verdwijn zomaar met de trein naar Groningen.
Zoals vandaag. En ik neem De moed van imperfectie mee. Ik heb gelezen over een tentoonstelling van Daan Rosegaarde in het Groninger Museum, en aangezien ik zijn visuele lichtinstallaties bewonder, ben ik erg benieuwd. De lange treinreis is een heerlijk moment om in mijn boek te verdwijnen. Maar de trein is vol, druk. Zelfs in de stiltecoupé gaat om de haverklap iemands telefoon en worden er zakelijke gesprekken gevoerd. En guess what: ik heb mijn laptop meegenomen om onderweg te kunnen werken aan nieuwe ideeën. Dat klinkt belangrijk, maar eigenlijk wil ik: van de radar zijn. En dat is precies een onderwerp waar Brené Brown’s boek over gaat. Dus ik installeer me en krijg prompt een buurman die bijna op mijn schoot op zijn laptop gaat werken. Ik koekeloer mee en zit middenin een zakelijke presentatie over targets, knelpunten en selling points. Daar rinkelt alweer een telefoon, en drie stoelen verderop wuift een blonde vrouw: ze wijst naar het logo van de stiltecoupé. Ik knik instemmend en spreek de man achter mij aan. Hij klinkt Zweeds; na het afronden van zijn gesprekje, waarin ik silence wagon herken, verkast hij naar een andere coupé. Stilte moet je dus afdwingen, stilte is een schaars goed geworden; ook wanneer het met koeienletters op de ramen van een coupé staat, zijn mensen voortdurend bereikbaar aan het babbelen.
Ik sla het boek van Brené Brown weer open; typisch Amerikaans om vage onlustgevoelens met handige tips te bezweren. Maar ze schrijft goeie dingen. Houdt een pleidooi voor meer speelsheid, voor nutteloze uren, voor dagelijkse dankbaarheid in plaats van materialisme. De hoofdstukken bevatten 10 wegwijzers voor een bezield leven, waarin je hopelijk durft te kiezen voor minder perfectie. Perfectionisme geeft stress, werkdruk, imago-gedoe, angst en gebrek aan plezier. Helemaal mee eens.
De laptop belandt in mijn tas, lange vlakke weilanden trekken aan me voorbij. Bij het andere raam zit een reiziger die zo’n emmer vol cherrytomaatjes heeft verorberd: de lege emmer ligt nu onder zijn stoel. Ik nestel me nog meer tegen het raam. Dommel weg… en droom… op de cadans van het verglijdende spoor… over verrukkelijk imperfecte overgang: heksenharen op m’n kin, ouwe-wijven-buik en een godgeklaagd gezicht.

PS De tentoonstelling van Daan Rosegaarde is de komende maanden nog te zien in het Groninger Museum. Geen bal aan, slechts enkele donker verlichte kamers met flakkerende neon lampjes. Teleurstellend. Maar loop je naar beneden, dan kom je bij de expo over De Ploeg en de Pronkjewails. De Ploeg geeft een overzicht van Groningse expressionisten vorige eeuw, en de pronkjuwelen zijn kunstnijverheid van Oost tot West, porseleinen figuurtjes, ontroerend mooi servies – wow, gaat dat zien! Net als de adembenemende glasgeblazen reuzenbloemen van Chihuly in de galerij… prachtig!