de vogelteller bijvoorbeeld

Mijn hoofd zat vandaag vol. Dat komt misschien doordat ik bij de uitgever de cover van het volgende boek zag. Mooi. En wat een bijzondere tekeningen van Astrid. Maar niet alleen dat. De zinnen. Elke zin, elke passage in het boek ken ik. Het verhaal op zich is verleden tijd; soms zijn dingen klaar precies nadat, omdat, de inkt gedroogd is. Maar verleden tijd betekent niet: vergetelheid. Als ik vanavond in de schemer langs het dijkje loop, dan voel ik dat. Een vrouw passeert me op de fiets, druk tegen de avondlucht in trappend, met haar wapperjas en wapperhaar. Hier op deze dijk bedacht ik momenten tussen de hoofdpersoon Marinet, en Kaj. De vogelteller. Nu wil je weten wie de vogelteller is. En over een paar maanden, als het boek te koop is, dan zal iedereen het mij weer vragen: gaat dit over jou? En wie is toch die vogelteller? Dan begint het opnieuw; de keuzes in wat ik met de wereld deel en wat niet. Want als je een verhaal hebt geschreven dan wil – vreemd genoeg – iedereen weten wat het verhaal erachter is. Alsof het verhaal zelf niets verhaalt. Maar ik zal toch nooit iets prijsgeven, om de eenvoudige reden dat volgens mij werkelijk alles in het boek staat. En zo niet, dan heeft dat een reden. Dus bij deze: de geheimen rond Memo’s aan een niet-bestaand lief blijven net zo geheim als mijn gedachten.