dikke lul

In Liberty Park, Nederlands grootste oorlog- en verzetsmuseum, bij Overloon is ook een ‘Kampengebouw’. Bezoekers worden gewaarschuwd dat het Kampengebouw schokkende beelden bevat voor jeugdige kijkers. Nou, dat laat Romeo zich geen twee keer zeggen. Aarzelend volg ik hem naar binnen. We hebben de immense hal vol nagebouwde invasies en veldhospitalen al achter de kiezen. Romeo is teleurgesteld: in het Kampengebouw is niets van een concentratiekamp te zien. “Waar is de gaskamer?” Ik wijs naar de fotocollages aan de muren. Uitgemergelde kampoverlevenden, bergen lijken, bergen haar, bergen botten, stapelbedden met stervende mensen, mannen met een onherkenbare grimas. “Wat zien die er uit, zeg,” stelt Romeo vast. Ik loop allang te huilen, en vraag me af of dit vals sentiment is of niet. Altijd maar lopen janken. Kan ik nou nooit iets anders verzinnen? Me eens een keer vermannen en terugvechten. Doorzetten, knokken, ten strijde gaan. Zoals de veteranen die hier vandaag op de bospaadjes lopen, met hun speldjes en medailles. Ze kuieren en kletsen in het Engels. Trotse, oude heren nu, die destijds hun leven riskeerden voor de vrijheid van ons onbenullige moerasland. En wij liggen tegenwoordig wakker van een paar honderd militairen op vredesmissie in Afghanistan!
“Zijn we klaar, hier?” vraagt Romeo. We passeren een deur waarin een stukje huid met kampnummer is geklonken, glas op glas. We lopen naar de tank, hier in het bos achtergelaten tijdens De Slag bij Overloon. Romeo klimt er triomfantelijk op. Oorlog is een jongensdroom. Bij de vitrines vol bommen, granaten en ander soort munitie talmt hij lang. Mijn freudiaans onderbewustzijn roert zich: dit is toch gewoon een kast vol fallus-symbolen? Moet je kijken naar die diepzeebommen. En verderop. Puntige, lange, slanke, dikke, dunne, scherpe, stompe lullen. Van groot tot klein, voor elk wat wils. Voor elke man… Spel, macht, seks, overwinning, doodsangst, levensdrift. Welnee. Volgens mij verveelt die man zich, na het voortplanten, gewoon kapot.