een lome kus

Vanuit mijn keukenraam op de tweede verdieping zie ik het autootje. En het ziet mij niet. Want het staat achter de naburige flat, alsof het zich wilde verstoppen voor de bewoners daar. En daardoor staat het nu pal in mijn zicht. Maar dat weten ze niet, want hun kompas was die andere flat. Ze willen iets verbergen, en openbaren mij nu hun geheim. De kus. Hij kust een andere vrouw. Of nee: een vrouw buigt zich naar de bestuurder en nodigt uit tot kussen. Ik staak het roeren in de pan. Wat intrigeert me toch zo aan onbekende mensen? Hoe ze doen als zij zich onbespied wanen. De intimiteit, die zij gevonden denken te hebben. Maar er is altijd een toeschouwer. De wereld, de omwonenden, de social media zoals Hyves en Facebook (de moderne variant op Buren): er kijkt altijd iemand mee. Of niet? Ben ik – zoals vaak – de enige die hier ongevraagd, als een spion, een stuk werkelijkheid waarneemt? En wat observeer ik nu helemaal? Een overspelige liefde? Een recent ontkiemde romance? De laatste passie in een allang uitgedoofde relatie? Een doodgewone verkering? Ik schaam me bijna: waarom bestudeer ik deze onbekende kus, die zich in anonieme loomheid afspeelt, zonder woeste handgebaren of achteroverklappende rugleuningen. Nee, er is niets opwindends aan. Even deins ik terug, naar de spattende braadworsten en de tikkende kookwekker. Stel dat ze door de ruit omhoog blikken en mij daar likkebaardend zien gluren. Toch verlaat ik het gasfornuis weer. Al kijkend krijg ik veel informatie, die tegelijkertijd veel vragen oproept. Want: als dit geen overspelige verhouding is, waarom parkeren ze hun kar dan in deze waaierige tochthoek, op het doodste punt van het gebouw? En als ze dat ‘zomaar voor de rust’ doen, waar ik niets van geloof, waarom stappen ze dan niet uit, nemen de lift, en duiken boven op de 8e etage fijn in het donzen bed, daar waar de rust pas werkelijk is?