Filmisch

De kerstvakantie stond in het teken van rust. En: hoe meer ik daarnaar verlangde, hoe meer ik op stap ging om het te vinden. Bij deze een greep uit de bezigheden… Ik bezocht een gospelconcert met Shirma Rouse, een orgelconcert in de naburige Oranjekerk, de kerstnachtdienst aldaar, drie verschillende films in filmhuis Lantaren-Venster én luchtvaartmuseum Aviodrome. Daar kwam ik vroeger met mijn twee zonen, en deze keer gingen we met de kleinzoon van John. Het Aviodrome is een heerlijk doe-museum over de geschiedenis van het vliegen. Goh, je ziet goed hoe dat onze wereld heeft versneld en vergroot. Je zou het eenzelfde impact kunnen noemen als de komst van het internet en daarna: de social mediakanalen. Kunnen we nog zonder? Ik probeer dat komende maand; ik doe mee met Dry January – niet vanwege alcohol, maar vanwege social media. Ik neem een pauze van een maand (van Instagram) en daarna zie ik weer verder.
Wat een rust! Door naar de films…
De eerste was Perfect Days, over een toiletten-schoonmaker in Tokyo. Nog nooit een wereldstad gezien met zoveel verschillende, prachtige openbare toiletten, in diverse bouwstijlen en voorzien van alle moderne gemakken. Misschien was dat de inspiratie voor het maken van het verhaal. Want verder gebeurt er weinig. De schoonmaker spreekt weinig, maar luistert wel in de auto naar de beste muziek uit de jaren ’70. Een heel klein, onzichtbaar leven in een waanzinnig grote stad.
De tweede film was The Holdovers, een sociaal-maatschappelijk kostschooldrama, gesitueerd in 1970. Geweldige decors, je wordt werkelijk teruggeworpen in de beginnende seventies. Afgezien daarvan een prachtig verhaal over arme drommels die met de kerstdagen op hun internaat achterblijven – the holdovers – met een knorrige docent en de keukenjuf. Alles loopt anders dan je denkt en het is een tragikomische verrassing. Helemaal verkwikt door het kerst-donker naar huis. Langs de vele lichtjes van de Straatweg, gluren naar de rijkdom: consulaatswoningen, directeursvilla’s, en advocatenbungalows… genieten van hun versierde tuinen met fonkelende lampjes in helderwit tot oranjegeel. Stille nacht, heilige nacht…
Tot slot zagen we The Old Oak, weer zo’n sociaal maatschappelijk drama, van Ken Loach. Echt Engels acteerwerk en een thema dat superactueel is. Als je hebt gekeken naar de serie van de VPRO: 100 dagen in de vergeten wijk, met Nicolaas Veul en Tim den Besten, dan heb je een deel van de film al gezien. Botsingen tussen wijkbewoners en oorlogsvluchtelingen uit Syrië, Oekraine… Kinderen uit de wijk die zelf geen ontbijt krijgen door de armoede van hun ouders, die weer met lede ogen toezien hoe immigranten – naar hun idee – worden voorgetrokken door maatschappelijk werk. Wát een mooie serie van Nicolaas Veul (die een talent heeft om te verbinden met elke persoon) en wát een prachtige film van Ken Loach. Veel van de Syrische acteurs wonen als vluchteling in Engeland. En de mijnwerkersdorpen hebben echt grote problemen, doordat hun werkgelegenheid is weggevallen – en daarmee al hun voorzieningen. De film wordt ingeleid door de regisseur zelf, met een kleine vraag: als je de film mooi vindt, vertel het dan aan je vrienden, in de hoop dat zij gaan kijken. Bij deze.