fout luisteren

Op de derde studiedag over Gesprekstechnieken bied ik me aan als proefkonijn. Voor de klas. Waarom ook niet. ‘Dan ben jij vandaag de hulpverlener,’ zegt de juf, in haar vaalroze hansop-shirt, maat 52, gedragen op een kniebroek, boven rubberen gezondheidssandalen. ‘Waarom mag ik geen cliënt zijn,’ vraag ik. Nee, iemand anders speelt dat al. Ik mopper, zoals gewoonlijk. Nog een punt om aan te werken. Goed, dus ik speel de hulpverlener. De klas kijkt gespannen. Even lijkt het of ik leedvermaak bij hen zie: godzijdank doet zij de klus, en hoeven wij niet. Of vergis ik me? Mijn hoofd voelt sowieso als een centrifuge, na de overvolle werkweek. En alle informatie over gesprekken die ik ooit opnam, druipt nu door mijn bewustzijn weg. Helemaal weg. Ik zeg tegen de cliënt: wat moet je. En ik vraag: wat verwacht je nou van mij.
De klas roept boe! En: oh nee, niet zo!
Alles dus fout.
Ja, nogal fout, zegt de juf, terwijl ze me met de minuut dikker en lelijker toeschijnt. Als ik bij haar in therapie moest, zou ik van het dak springen. Waarom denken hulpverleners dat uiterlijk niet telt. Uiterlijk is alles. En bij deze vrouw zou het wonderen doen, met haar onverzorgde meterslange haar, dat vreugdeloos en seksloos uiteen waait over dat vaalroze hansop.
Nou ja, ik krimp dus ineen voor de klas. Na flink uitgejouwd te zijn, zegt een enkele medestudent: maar je deed het juist goed. Dapper hoor, dat je dat durft. Ik overweeg om per direct met mijn studie te stoppen. Temeer omdat uit de beroepentest vandaag blijkt dat ik juist zou uitblinken als loodgieter of monteur. Dat lijkt me prima. Maar wel in een strak leren rokje, met een netpanty, op mijn allergeilste stilettohakken.