kleedjes vol huismijt

Vakantie. Vakantie, dus heimwee. De lieve lezer hoeft bij dit bericht beslist niet te reageren in de trant van: kop op, meid, je kan het. Of: geniet ervan, het is zo voorbij. Nee, positieve feedback beïnvloedt het eindresultaat geenszins, dus bespaar u de moeite. Iedereen gaat op vakantie, en velen genieten zich suf. En ik vaak niet. Dit zegt hoegenaamd niets, want zelfs op mijn werk kan ik bezwijken onder heimwee. ’s Morgens van huis vertrekken met een tas vol boterhammen, die tegen 10 uur al plakkerig in het zakje zitten. Dwalen door bedrijfsgebouwen en me afvragen: wat bezielt deze mensen, en mij niet? In welk opzicht sloeg ik de planken mis? Oh, ik behoor hier niet te zijn, ik val door de mand, ik zit ernaast. Met een houterige grijns rondlopen, druk met het voortdurend verplaatsen van stapeltjes boeken of paperassen, vol andere gedachten. Dat is het bedrijfsleven. Maar de vakantie, de superleuke, reeds in januari geboekte vakantie… Zodra de heimwee het overneemt, dan komt ook de buikpijn, en het risico om op ‘gezellige plekken’ ongewenst in tranen uit te barsten. Het helpt niets om te zeggen dat ik plezier moet gaan maken. Deze begrippen zijn voor de heimweelijder betekenisloos. Is het dan niet leuk op vakantie? Beleef je geen bijzondere dingen? Jawel, zeer bijzonder. De ene fraaie excursie na de andere. Van paardentocht naar zeldzame bloemenwandeling. En dan na uren terugkeren in het huisje, en constateren dat het nog altijd een beetje schimmelig, en nou ja… vreemd is. Die plastic planten op tafel. Die woondecoraties in oranje en bruin. Die eilander kleedjes vol huismijt. Bestek met een aangekoekt randje. Pannen met afgebroken hengsels. Beige plavuizen. Een koelkastje waarin geen fles rechtop past. Het flubberstraaltje uit de kraan, hoever je ‘m ook opendraait, zodat de tandpastatroep handmatig weggeduwd moet worden… Maar deze gebreken, die later in de vakantieherinnering zullen opduiken als ‘pittoresk’ en ‘onvergetelijk’, veroorzaken de heimwee niet. Uiteindelijk is het gewoon het unheimische gevoel dat er in de verte onweer aankomt en ik zit als enige nog in het water, terwijl iedereen al naar huis is.