leven als schelp

Soms zou ik mijn eigen schelp wel willen zijn. Zo’n mooie als van Shell, zeg maar. En dan langzaam zinken naar de bodem van de zee. Me hechten aan een rots. Een beetje meedeinen op het getij. Wakker worden in bruisende golfslag.Wellicht een ommetje maken over de ribbels van het drooggevallen zand. Het mooie van de schelp is dat ‘ie zichzelf beschermt door zichzelf te zijn. Nou ja, zo lijkt het. Feitelijk is het een nogal incommunicatief wezen, de inhoud van de schelp. Niet erg spraakzaam. Niet veel te melden. Net als ik eigenlijk. Maar ja, wat moet ik zeggen, nu ik op het nieuws weer zag hoe Noord-Kenia uitsterft vanwege de droogte. Hoe de koeien er omvallen van de dorst. Nooit meer opstaan ook. Geef ze melk en spek van die welzijnskoeien van ons. Verscheep de boterberg erheen. Maar een schelp is van nature niet erg behulpzaam, denk ik. Die denkt helemaal niks. Vandaar mijn wens in zin 1.