paniek van het weten

Regelmatig krijg ik berichten van wanhopige mensen. Anoniem. Over hoe erg. En hoe klote. En wat nu. En of ze misschien toch niet… Veel meer dan sterkte wensen, of de website van een instantie noemen, kan ik niet. Mensen hebben nu eenmaal de drang om tot het laatste moment de andere kant op te rennen; dat heet paniek.
Zo verging het mij ook.
Pas nadat ik met pen en papier aan tafel ging, en alles op een rij zette… toen ik mijn schulden hardop uitsprak, veranderde alles. Het was het begin van een nieuwe orde, en concrete stappen. Maar: dit was in 2009, en het duurde vervolgens tot 2013 voordat ik in de WSNP kwam. In de vier jaar aanloop begon ik me te belegeren, alsof de oorlog uitbrak: ik maakte een overlevingsplan. Kapotte wasmachine vervangen. Koelkast vervangen. Nieuwe matrassen voor de kinderen. Opruimen; alle sporen van het verleden naar het grofvuil of de kringloop. Een gratis studie beginnen, met dank aan de Lerarenbeurs!, zodat ik me thuis zou vermaken boven de boeken, want thuisblijven is gratis en veilig geluk. In 2010 stopte ik met roken, niet vanwege het geld, maar omdat ik ervan droomde om gezond te zijn. De eerste dagen stond ik huilend voor de spiegel: “Ik ben misschien een loser, maar tenminste één die niet rookt.”
Uiteindelijk was de start van de schuldsanering geen ramp. De beslissing van de rechtbank was de catharsis van alle rampen daarvoor. Zodra ik met het traject startte, kwam er rust. De deur tussen mij en een naïef, zakelijk verleden viel eindelijk dicht. Mensen die mij berichten sturen, hebben dus niets aan tips als: doe je boodschappen bij de Aldi, of maak een huishoudboekje. Dat is symboolpolitiek. Wel wil ik zeggen tegen jullie lieverds die zich nu doodschamen en rondrennen met holle ogen en een bibberglimlach: kom, ga zitten. Maak de wereld stil. Zeg het hardop.