Welkom in Pension De Olijf. Waar ik woon. Nee, dat is in Nederland. Was het maar waar: er is een plaatsje in Toscane waar ik op mijn achttiende was, Solaia, en ik zoek het nog altijd terug, maar het staat op geen enkele kaart, omdat mijn vader destijds zonodig iets bijzonders moest. Dus misschien ben ik er nooit geweest. Maar goed. Dit Pension is fijn. Maar. Gehorig. Akoestisch noemt A. dat. Vannacht weer slecht geslapen, omdat ik via de luchtkoker van de badkamer meeleef met de buren. De benedenbuurman kwam schreeuwend klaar onder de douche, zodat mijn hond begon te grommen. De bovenbuurman draait zich a-l-t-i-j-d op zijn zij als ik wakker ben; spiraalgepiep en -gekraak. Gelukkig heeft hij geen verkering; hij is postbode. Slapeloos in de nacht opgestaan, roomtoetje gegeten en blog van cabaretier Wim Helsen bekeken. Vroeg me af of hij verkering heeft.
Marinet Haitsma
taaldier, juf, macrobio-kok