sneeuwlicht

In de keuken staat mijn ghettoblaster te zingen, zodat ik kan dansen; soms is dansen de enige oplossing. Miriam Makeba. Pata pata. ‘We down in Johannesburg love to do this dance.’ Vandaag bezocht ik de familiefilm Het Geheim, over een goochelverdwijntruc. Het eerste dat verdwijnt is trouwens de baan van de grappige vader, gespeeld door Theo Maassen. Hij verloor zijn werk als boswachter omdat hij te vaak uit een boom viel. Tja, onhandige man.
Mijn contract verdwijnt ook, in juli, en het zal niet weer opduiken, sterker nog, ik kreeg het dringend advies om zo snel mogelijk uit te kijken naar ander werk. En dat komt niet doordat ik uit bomen val. Ach, ik heb zin om te dansen. Deze banen-verdwijntruc is een rechtstreeks gevolg van het kabinet Rutte. Zo zie je maar: het belang van politiek. Want. Deze regering bezuinigt de extra onderwijsgelden voor ingewikkelde zorgleerlingen in Rotterdam weg. Onze leslocatie, een kleine schakel in een reusachtige MBO-organisatie, zal worden opgeheven. Wij hebben 100 leerlingen op MBO niveau 2. Dat betekent in gewoon Nederlands dat ze nog niks anders kunnen. Ja: caissière worden. Of uitkeringsgerechtigde. Maar bij de uitkeringsinstantie worden ze weggestuurd: behaal eerst maar een startkwalificatie. Oftewel: behaal je MBO-niveau 2. Maar dat kan straks niet meer, aangezien wij worden opgeheven. Niveau 2 is niet rendabel. Nee, allicht. Het is de afvalbak van het beroepsonderwijs. Er lopen kutmarokkaantjes rond. Die mij kankerhoer noemen. Er hangen tienermoeders rond. Die me een kutwijf vinden. Er zit van alles tussen. Schuldproblematiek, daklozen, incest, loverboy-avonturen. Enzovoort. Maar zelden zijn het leerlingen zonder geschiedenis of achterstand, en zonder extra aandacht zullen ze nooit een diploma behalen – en de staat uiteindelijk dus meer geld kosten… Overigens, dat zeg ik er maar bij, dit geldt evenzeer voor het onderwijzend personeel. Ik zou er een boek als Het Bureau over kunnen schrijven, ook over de regelzucht van de nieuwe teamleider bijvoorbeeld, ware het niet dat ik totaal geen ambitie in die richting heb. Een deel van het team heeft niet eens een onderwijsbevoegdheid. Ik heb een dubbele, toch moet ik als eerste weg. Last in, first out. En mijn collega’s. De een heeft mensenvrees en telefoonangst, en duikt hele dagen in de pc. Een ander wil als nymfomaan liefst drie keer per dag neuken met zwarte mannen, een verlangen dat ik nooit zo begrepen heb, maar haar van harte gun. En weer een ander zit haar reisjes naar India te plannen en online te boeken. Pata pata! Ik zet mijn ghettoblaster harder en tuur naar buiten. God, wat is het donker. Zo donker als de grafgedachten in mijn hart. Maar de sneeuwvlokken hebben het verlicht als lampionnetjes.