van een mindere God

Een van de eerste films die ik zag als studente in Utrecht – rond 1986 – was Children of a lesser God. Aanbevolen door een vriendin: moet je zien. Want het was een toneelstuk, verfilmd, en de chemie tussen de hoofdrolspelers knalde van het doek. Marlee Matlin was de dove actrice die met gebarentaal haar binnenwereld verwoordde; daarmee sloeg ze tegenspeler William Hurt om de oren. Hij raakte als docent verliefd op de jonge, boze vrouw Sarah die zij vertolkte in een doven-internaat. Een vrouw die door de directie werd gebruikt als marionet van het internaat. En die haar redenen had om niet te spreken – met een diepe angst voor haar stem. William Hurt probeerde als docent van alles om de dwarse pupil aan de praat te krijgen – zij weigerde en hun relatie liep vast op wederzijds onbegrip.
Marlee Matlin won diverse prijzen met haar rol, net als de regisseur.
Eén scène bleef me altijd bij; Matlin en Hurt gaan een avondje uit, en al snel loopt zij de dansvloer op, haar date vertwijfeld achterlatend bij zijn tafeltje. Hij kan zich niet voorstellen dat zij zal dansen op een ritme dat ze niet hoort. Toch doet ze dat, op een nummer uit de jaren ’70 van The Staple Singers.
Wij zagen… en hoorden de muziek, Marlee Matlin sloot haar ogen en danste als een zomernacht. Wie had nog woorden nodig met zo’n expressie? Waarom zou ze moeten praten, alleen omdat docenten dachten dat ze ‘in de normale wereld’ gelukkiger werd. Sarah gebruikte immers haar eigen taal, en verwoordde een universeel probleem tussen geliefden wat niets met doofheid te maken had: hoor me, zie me… zwijg op het juiste moment. En I’ll take you there.