vlieg, Jonathan, vlieg!

Onderweg naar het ochtendconcert van Mathilde Santing stuit ik op een gewonde, jonge meeuw. Mijn fiets scheert langs zijn lijfje, dat achteloos op de stoeprand ligt, als een bruine spons waaruit één poot steekt – als een existentiële vraag. De poot ligt totaal verdraaid en de jonge meeuw kijkt verdwaasd rond. Ik rem af, maar zie ook dat ik haast moet maken om op tijd bij het concertgebouw te zijn. Allez Haitsma, het is de muziek of de meeuw! Ik kan C. niet laten wachten vanwege een aangereden jonge meeuw, bovendien eentje die ongelofelijk dom uit z’n ogen kijkt.
Die dwarse poot uit die bruine spons; zal ik de dierenambulance bellen? Nee, onzin zeg, voor een meeuw. Ik duw de trappers in en zwetend arriveer ik bij het Concertgebouw. Geheel meeuwloos en vol schuldgevoel. Weer geen goede daad verricht, geen dier gered, geen pas op de plaats gemaakt – ach maar de dakgoten liggen vol beschimmelde duiven, kelders puilen uit van ratten, het plantsoen kan amper nog egels bergen. Er is van iedereen genoeg en zelfs veel te veel. Na de koffie zoeken wij een plaats, wij zitten op de eerste rij en al gauw warmen wij ons aan de stem van Mathilde Santing, die als een klok door je aderen beiert, bam, recht naar het hart. “Dit nummer gaat over een liefde,” zegt ze opeens. “Een liefde, van de hemellichamen naar deze planeet, en zo… naar een heel klein vogeltje.” Haar blik gaat over de hoofden en blijft hangen bij mij, als een stil verzoek. Hè, bah, waarom nou, en waarom toch weer een vogeltje. Ik snif en snotter.
Na applaus en toegift fiets ik door de miezer dezelfde route terug. Zou hij al dood zijn? Alsnog platgereden? Ik talm en draal, hier was het, pal voor dit schoolpand. Geen meeuw te bekennen, laat staan zijn losgerukte pootje. Niks ervan. Jonathan Livingstone Seagull vliegt allang weer rond. Hoog naar de wolken, steeds hoger. What a wonderful life.